O parafii

O parafii

Historia Parafii w Ogrodzieńcu sięga połowy XIV wieku, a dokładnie  lat 1346-58, kiedy to występuje już w liczbie kościołów płacących świętopietrze, należąc wówczas do dekanatu lelowskiego. Pierwszy kościół, który stanął w Ogrodzieńcu był kościołem drewnianym. W połowie XVI wieku został on sprofanowany  przez Jana Bonara syna Seweryna i Jana Firleja, którzy przyjęli błędy ariańskie i kalwińskie szerząc je w swoich dobrach. Dopiero następny właściciel Ogrodzieńca Mikołaj Firlej zwrócił świątynię katolikom.

Nie wiadomo dokładnie czy na początku XVII wieku powstał nowy drewniany kościół, czy ten sprofanowany został odrestaurowany, gdyż 16 maja 1633 r. bp. Mikołaj Oberski sufragan krakowski dokonał konsekracji drewnianego kościoła stojącego na kamiennej podmurówce pod wezwaniem św. Wawrzyńca.

Jednak już 13 stycznia 1748 r. podczas wizytacji Adama Komorowskiego prepozyta katedry krakowskiej, opata jędrzejowskiego, prepozyta i oficjała pilickiego zanotowano iż w świątynię „z przyciesi kościelnych (podwalin kościoła) wdał się pewnie grzyb i  zniszczył całą budowlę.”

Proboszcz Andrzej Bukiert rozpoczął budowę nowego, murowanego kościoła parafialnego w Ogrodzieńcu. Bliskość murów nowej świątyni, zacieki jeszcze bardziej przyśpieszyły ruinę drewnianego obiektu a sam budowniczy zmarł kiedy mury udało się wznieść na wysokość dziesięciu łokci. Śmierć proboszcza zadała cios budowie rozpoczętej z wielkim rozmachem. Zabrakło gotówki i kapłana mającego dobry wpływ na dziedzica. Za następcy prace budowlane na wiele lat stanęły. Nie pomogły nawet rady i wskazówki wizytatora.

Budowę świątyni podjął dopiero nowy dziedzic Ogrodzieńca Józef Jakliński, sędzia grodzki i ukończył ją w 1787 roku. Konsekracja nastąpiła blisko po stu latach 11 września 1883 r. Kościół konsekrował ks. Tomasz Teofil Kuliński biskup kielecki pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego. 

Nie wiemy jednak kto jest autorem projektu świątyni. Wiadome jest na pewno, że czerpał on wiedzę z różnego rodzaju rozwiązań architektonicznych epoki zarówno na terenie Polski, Austrii jak i Francji. Jest to budowla stojąca na pograniczu późnego baroku i klasycyzmu z wyniosłą wieżą przy głównym wejściu od zachodu.  Wieża ta jest jakby przedłużeniem facjaty. Obok głównego wejścia znajdują się dwie nisze, w których stoją figury św. Wawrzyńca i św. Floriana. Nad wejściem znajduje się napis DOMUS MEA DOMUS ORATIONIST EST (dom mój domem modlitwy jest). Szczyt wieży ma kształt kapliczki z wyniosłą sygnaturą na niej podstawioną.

Kościoła jest sklepiony beczkowo. Sklepienia są upiększone arkadami, a ściany pilastrami.

W prezbiterium znajdują się dwa okna po jednej i po drugiej stronie. W nawie po dwa okna z obu stron, a w ścianie zachodniej trzy. Za głównym ołtarzem również dwa okna dające światło obrazowi Przemienienia Pańskiego umieszczonemu w niszy. Nad obrazem Bóg Ojciec. Po obydwu stronach niszy stoją cztery kolumny, na szczytach dwaj aniołowie w postaci leżącej. Centralnie na środki pod obrazem Tabernakulum, a na nim krzyż.

W nawie stoją dwa ołtarze w ukos. Po jednej stronie w bocznym ołtarzu obraz Matki Najświętszej z Dzieciątkiem na lewej ręce, w prawej trzyma berło. U stóp napis: SIT SCABELLUM PEDUM MAGNAE MATRIS DEI PERSONA ET TOTA DOMUS MEA (Podnóżkiem wielkiej Matki Bożej niech będzie moja osoba i cała rodzina moja). Po obu stronach ołtarza Matki Bożej wiszą wota.

Po stronie przeciwległej w ołtarzu znajduje się trójkąt obracany dokoła z trzema obrazami w miarę potrzeb ukazywanymi. Obecnie jest to jednak ołtarz Bożego Miłosierdzia, w którym umieszczono  obraz „Jezu ufam Tobie” a pod nim, w pięknym relikwiarzu w formie przeszklonego, otoczonego promieniami tabernakulum znajdują się relikwie Świętej Siostry Faustyny Kowalskiej. Przy północnej ścianie nawy stoi ołtarz a w nim w złoconej sukience obraz św. Antoniego. Przy południowej zaś ołtarza z obrazem św. Walentego. Po lewej stronie w arkadzie na pewnej wysokości znajduje się ambona, a po przeciwległej stronie w niszy ozdobionej gipsaturą - wyobrażającą dwóch aniołów - chrzcielnica.

Przy wejściu do zakrystii na ścianie umocowany jest oryginalny dzwonek w kształcie patka.

Należy wspomnieć, że kościół ten znajduje się w rejestrze zabytków.

Na placu przed kościołem stoi odnowiona figura Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Widniejąca na cokole data świadczy o tym, iż została ona wykonana w 1806 roku.

W 2006 roku na tymże placu stanął jedyny swoim rodzaju wykonany z brązu posąg przedstawiający siedzącego (odpoczywającego) na skale papieża Jana Pawła II.

opracował ks. Tomasz Folga za Historycznym opisem ks. Jana Wiśniewskiego

 

Duszpasterze

Proboszcz

Ks. Jacek Furtak (w parafii od 2011 r.)
  • Urodzony 04 lipca 1959 r.
  • Wyświęcony 22 maja 1988 r.
  • Dziekan Dekanatu św. Jana Chrzciciela w Pilicy

Wikariusz

Ks. Robert Tomasik (w parafii od 2019 r.)
  • Wyświęcony: 18 maja 2013 r.